Sideribus

sīderibus ← sīdus

Verba allata

A

• Adice nunc quod, etiamsi in summum pertenderet, ubi sideribus iter est, utique ab eo motu qui universum trahit solveretur: quid enim est illa conversione mundi citatius? Hac omnium ventorum in unum congesta vis dissiparetur et terrae solida fortisque compages, nedum particula aeris torti. —Naturales quaestiones Senecae

• Atque hac mundi divinitate perspecta tribuenda est sideribus eadem divinitas; quae ex mobilissima purissimaque aetheris parte gignuntur neque ulla praeterea sunt admixta natura totaque sunt calida atque perlucida, ut ea quoque rectissime et animantia esse et sentire atque intellegere dicantur. —De natura deorum Ciceronis

C

• Crotoniates autem Alcmaeo, qui soli et lunae reliquisque sideribus animoque praeterea divinitatem dedit, non sensit sese mortalibus rebus inmortalitatem dare. —De natura deorum Ciceronis

D

• Dictum est de universo mundo, dictum etiam est de sideribus, ut iam prope modum appareat multitudo nec cessantium deorum nec ea quae agant molientium cum labore operoso ac molesto. —De natura deorum Ciceronis

E

• effugit ergo oculos summo spectantis ab orbe

dum sex summersis vectatur Phoebus in astris,

abducitque simul luces tenebrasque relinquit

sideribus, donec totidem, quot mensibus actis

cesserat, inde redit geminasque ascendit ad Arctos. —Astronomicon M. Manilii

• Ergo age noscendis animum compone sagacem

cardinibus, qui per mundum sunt quattuor omnes

dispositi semper mutantque volantia signa:

unus ab exortu caeli nascentis in orbem,

qua primum terras aequali limite cernit,

alter ab adversa respondens aetheris ora,

unde fugit mundus praecepsque in Tartara tendit;

tertius excelsi signat fastigia caeli,

quo defessus equis Phoebus subsistit anhelis

reclinatque diem mediasque examinat umbras;

ima tenet quartus fundato nobilis orbe,

in quo principium est reditus finisque cadendi

sideribus, pariterque occasus cernit et ortus. —Astronomicon M. Manilii

• Et, si ad rem pertinet, quo modo caelo affecto compositisque sideribus quodque animal oriatur, valeat id necesse est etiam in rebus inanimis; quo quid dici potest absurdius? —De divinatione Ciceronis

• Etruria erumpere terra quoque arbitratur, quae infera appellat, brumali tempore facta saeva maxime et exsecrabilia, cum sint omnia, quae terrena existimant, non illa generalia nec a sideribus venientia, sed ex proxima atque turbidiore natura. argumentum evidens, quod omnia superiora e caelo decidentia obliquos habent ictus, haec autem, quae vocant terrena, rectos. —Naturalis historia Plinii

H

• Hactenus de mundo ipso sideribusque: nunc reliqua caeli memorabilia. namque et hoc caelum appellavere maiores quod alio nomine aëra, omne quod inani simile vitalem hunc spiritum fundit. —Naturalis historia Plinii

• Haec igitur cum sit tum serenitas, tum perturbatio caeli, estne sanorum hominum hoc ad nascentium ortus pertinere non dicere, quod non certe pertinet, illud nescio quid tenue, quod sentiri nullo modo, intellegi autem vix potest, quae a luna ceterisque sideribus caeli temperatio fiat, dicere ad puerorum ortus pertinere? —De divinatione Ciceronis

• Hanc igitur in stellis constantiam, hanc tantam tam variis cursibus in omni aeternitate convenientiam temporum non possum intellegere sine mente ratione consilio. quae cum in sideribus inesse videamus, non possumus ea ipsa non in deorum numero reponere. —De natura deorum Ciceronis

• hi tantum movere decus primique per artem

sideribus videre vagis pendentia fata.

singula nam proprio signarunt tempora casu,

longa per assiduas complexi saecula curas:

nascendi quae cuique dies, quae vita fuisset,

in quas fortunae leges quaeque hora valeret,

quantaque quam parvi facerent discrimina motus. —Astronomicon M. Manilii

• hic lucem rebus ministrat aufertque tenebras, hic reliqua sidera occultat, inlustrat; hic vices temporum annumque semper renascentem ex usu naturae temperat; hic caeli tristitiam discutit atque etiam humani nubila animi serenat; hic suum lumen ceteris quoque sideribus fenerat, praeclarus, eximius, omnia intuens, omnia etiam exaudiens, ut principi litterarum Homero placuisse in uno eo video. —Naturalis historia Plinii

M

• multaque eiusdem monstra, quippe qui bellum qui discordiam qui cupiditatem ceteraque generis eiusdem ad deum revocet, quae vel morbo vel somno vel oblivione vel vetustate delentur; eademque de sideribus, quae reprehensa in alio iam in hoc omittantur. —De natura deorum Ciceronis

N

• Nam rudis ante illos nullo discrimine vita

in speciem conversa operum ratione carebat

et stupefacta novo pendebat lumine mundi,

tum velut amisso maerens, tum laeta renato;

surgentem neque enim totiens Titana fugatis

sideribus, variosque dies incertaque noctis

tempora nec similis umbras, iam sole regresso

iam propiore, suis poterat discernere causis. —Astronomicon M. Manilii

• navigantium haec maxime cursus deprehendunt, in alia adverso, in alia prono mari, subitoque conspicuis atque ut e freto emergentibus, quae in anfractu pilae latuere, sideribus. —Naturalis historia Plinii

• Nec vero eius condiscipulus Xenocrates in hoc genere prudentior est, cuius in libris qui sunt de natura deorum nulla species divina describitur; deos enim octo esse dicit, quinque eos qui in stellis vagis nominantur, unum qui ex omnibus sideribus quae infixa caelo sint ex dispersis quasi membris simplex sit putandus deus, septimum solem adiungit octavamque lunam; qui quo sensu beati esse possint intellegi non potest. —De natura deorum Ciceronis

P

• Parte alia plenos extinxit Cynthia vultus

et lucem sceleri subduxit. Rupta tonabant

verticibus lapsis montis iuga, nec vaga passim

flumina per notas ibant morientia ripas.

Armorum strepitu caelum furit et tuba Martem

sideribus tremefacta ciet, iamque Aetna voratur

ignibus insolitis, et in aethera fulmina mittit.

Ecce inter tumulos atque ossa carentia bustis

umbrarum facies diro stridore minantur.

Fax stellis comitata novis incendia ducit,

sanguineoque recens descendit Iuppiter imbre. —Satyricon T. Petronii Arbitri

• posse et conflictu nubium elidi, ut duorum lapidum, scintillantibus fulgetris. sed haec omnia esse fortuita. hinc bruta fulmina et vana, ut quae nullam habeant rationem naturae. his percuti montes, his maria, omnesque alios inritos iactus. illa vero fatidica ex alto statisque de causis et ex suis venire sideribus. —Naturalis historia Plinii

• Primo fige loco, quod tu discumbere iussus

mercedem solidam veterum capis officiorum.

fructus amicitiae magnae cibus: inputat hunc rex,

et quamvis rarum tamen inputat. ergo duos post

si libuit menses neglectum adhibere clientem,

tertia ne vacuo cessaret culcita lecto,

‹una simus› ait. votorum summa. quid ultra

quaeris? habet Trebius propter quod rumpere somnum

debeat et ligulas dimittere, sollicitus ne

tota salutatrix iam turba peregerit orbem,

sideribus dubiis aut illo tempore quo se

frigida circumagunt pigri serraca Bootae. —Saturae D. Iuni Iuvenalis

• probabile est igitur praestantem intellegentiam in sideribus esse, quae et aetheriam partem mundi incolant et marinis terrenisque umoribus longo intervallo extenuatis alantur. —De natura deorum Ciceronis

• protinus accessi, ritus ne nescius essem;

edidit haec flamen verba, Quirine, tuus:

aspera Robigo, parcas Cerialibus herbis,

et tremat in summa leve cacumen humo.

tu sata sideribus caeli nutrita secundi

crescere, dum fiant falcibus apta, sinas. —Fasti Ovidii Nasonis

Q

• quae postquam in proprias deduxit singula causas,

vicinam ex alto mundi cognoscere molem

intendit totumque animo comprendere caelum,

attribuitque suas formas, sua nomina signis,

quasque vices agerent certa sub sorte notavit

omniaque ad numen mundi faciemque moveri,

sideribus vario mutantibus ordine fata. —Astronomicon M. Manilii

• quem solem esse volunt, Dianam autem et lunam eandem esse putant, cum sol dictus sit vel quia solus ex omnibus sideribus est tantus vel quia cum est exortus obscuratis omnibus solus apparet, luna a lucendo nominata sit; eadem est enim Lucina, itaque ut apud Graecos Dianam eamque Luciferam sic apud nostros Iunonem Lucinam in pariendo invocant. —De natura deorum Ciceronis

S

• Si motus, quibus Luna movetur, sideribus transscribuntur ex apparentiae visoriae deceptione, certe inter motus Lunae est et ille, qui Lunam apogaeam reddit tardam, perigaeam velocem. —Somnium Ioannis Kepleri

• Si quis forte mihi possit praestare roganti,

Audi, quem puerum, Flacce, rogare velim.

Niliacis primum puer hic nascatur in oris:

Nequitias tellus scit dare nulla magis.

Sit nive candidior: namque in Mareotide fusca

Pulchrior est, quanto rarior, iste color.

Lumina sideribus certent mollesque flagellent

Colla comae: tortas non amo, Flacce, comas.

Frons brevis atque modus leviter sit naribus uncis,

Paestanis rubeant aemula labra rosis.

Saepe et nolentem cogat nolitque volentem,

Liberior domino saepe sit ille suo;

Et timeat pueros, excludat saepe puellas:

Vir reliquis, uni sit puer ille mihi.

‘Iam scio, nec fallis: nam me quoque iudice verum est.

Talis erat’ dices ‘noster Amazonicus.’ —Epigrammata M. Valerii Martialis

• Sic enim et lunares putant lunarem suam planitiem et Volvae pilam in sublimi suspensam super ea stare loco, cum certo sciamus, Lunam esse unum ex mobilibus sideribus. —Somnium Ioannis Kepleri

• Sidera etiam lunae adsunt, quae de sole accenditur, et in defectu suo lumen sideribus stillat, et quam utique sapientia in antiquo consilio fecundam cum sole homini fecit, qui omnis creatura est, cum illa succum terrae infundit, sed sol divinitatem, luna vero innumerabilem numerum humani generis designat, et haec omnia ornatus sapientiae sunt. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis

• Sperwere [Nisus ed.] calidus, et laetus, et velox est in volatu, et alte et in sideribus et in medietate aeris volat. —Subtilitates diversarum naturarum creaturum Hildegardis

• … sive hic est ille generabilis rerum naturae spiritus huc illuc tamquam in utero aliquo vagus, sive disparili errantium siderum ictu radiorumque multiformi iactu flagellatus aër, sive a suis sideribus exeunt his propioribus sive ab illis caelo adfixis cadunt, palam est illos quoque legem habere naturae non ignotam, etiamsi nondum percognitam. —Naturalis historia Plinii

U

• Ut cum videmus speciem primum candoremque caeli, dein conversionis celeritatem tantam quantam cogitare non possumus, tum vicissitudines dierum ac noctium commutationesque temporum quadrupertitas ad maturitatem frugum et ad temperationem corporum aptas eorumque omnium moderatorem et ducem solem, lunamque adcretione et deminutione luminis quasi fastorum notantem et significantem dies, tum in eodem orbe in duodecim partes distributo, quinque stellas ferri eosdem cursus constantissime servantis disparibus inter se motibus, nocturnamque caeli formam undique sideribus ornatam, tum globum terrae eminentem e mari, fixum in medio mundi universi loco, duabus oris distantibus habitabilem et cultum, quarum altera, quam nos incolimus, … —Tusculanae disputationes Ciceronis

V

• Vim quandam esse, aiunt, signifero in orbe, qui Graece ζωδιακός dicitur, talem ut eius orbis una quaeque pars alia alio modo moveat immutetque caelum, perinde ut quaeque stellae in his finitimisque partibus sint quoque tempore, eamque vim varie moveri ab eis sideribus, quae vocantur errantia; cum autem in eam ipsam partem orbis venerint, in qua sit ortus eius, qui nascatur, aut in eam, quae coniunctum aliquid habeat aut consentiens, ea ‘triangula’ illi et ‘quadrata’ nominant. —De divinatione Ciceronis

Vide etiam

• cōnstellātiō
• sīdera, sīdere, sīderī, sīderis, sīderum, sīdus
• sīgnum
• stēlla